Öykünün ismini sen koy…

Bu senin öykün, nasıl anılmak istediğini kendin seçmelisin…

Doğumundan ölümüne kadar, öylesine seçenekler çıkacak ki karşına…

Birini seçeceksin…

 

Öyle ki her seçimin bir sonraki seçiminin derinliğini oluşturacak…

Bunu iyi bir seçim yapmak veya kötü bir seçim yapmak olarak düşünebilirsin…

Bir seçimle birlikte bir öykü dizayn edildiğini düşün…

Bu öykünün baş kahramanısın…

İlk okuldan başlayıp üniversiteye…

Evlenmekten, çocuk sahibi olmaya kadar bir süreç…

Sonu olan, sonsuz olmayan…

Ama o zamana kadar yaptıklarının da sonuç değerlendirmesi olan…

Öyle bir öykü dizayn edildiğini düşün ki senden en iyi davranışını sergilemen beklenecek…

Bu sürecin içinde seni zorlayan acıların olacak…

Öyle ki buna rağmen en iyi davranışı sergilemen gerekecek…

Bazen olacak ki melekler dahi seni övecek…

Öyle ki insanlar da övecek…

Bu öykünün her anında bir sınanman olacak…

Bir sınav olacak…

Sınav?

İletişim sınavı…

Öyle olacak ki annen, baban, eşin, çocuğun, patronun, çalışanın…

Seni daraltacak…

Öyle bir daralma ki şikâyetin isyana dönmeye yakınken…

Susacaksın…

Yaşadığın o acılara rağmen gülümseyeceksin…

Bunları yapmak o kadar zor olmasına rağmen bunu yapacaksın…

Öyle ya!

Kim bu sınavın kolay olacağını söyledi ki?

Bazen göz yaşları içinde tebessüm etmeyi becereceksin…

Bazen ineceksin ve bazen çıkacaksın…

 Bu sınav ki!

Duygularını kontrol etmelisin…

Her yanlış tepkinde öykünü zorlaştırdığın bir sonucun dizayn edildiğini düşün…

Doğru tepkiyi vermeye çalışırken beceri kazanır insan…

Kırmamaya özen gösterirken sevdiklerini kırmamayı öğrenir…

Hemen bağırıp çağırmadan tuttuğunda kendini susmayı öğrenir…

Bu öyle bir öykü ki başrolü sensin…

Unutma ki bu öykünün ismini, mezara kadar taşıdığın ve ortaya koyduğun davranışların belirler…