HALBUKİ HER ŞEYİM VARDI…

            Mahmut ile Ali aynı bölümden mezun olmuşlardı. Güzel bir arkadaşlık yaşamışlardı.

Mahmut az olan imkânları ile okulunu tamamlayabilmiş ve bu durumun hayrını görmüştü aslında. Hedefe yönelik imkânlar az olduğunda, çok olana göre insan marifetleniyordu. Bir restoranda yarı zamanlı iş bulmuş, bir yandan da yorgun ve az uyku ile sabahları ders çalışabilmişti. Fakat okulunu da derece ile bitirmişti. Çiftçi emeklisi babası ve ev hanımı annesi mühendis olduğunda çok mutlu olmuşlardı.

 Ali'nin aile imkânları iyi olduğundan dolayı, maddi olarak zorluk çekmemiş, imkânlarına rağmen alttan ders bırakmış, zor da olsa bu dersleri vermeyi başarmıştı. Okulunu da yarım dönem uzatmıştı. Okuldan sonra tatile çıkmış ve sonrasında babasının inşaat firmasına denetmen müdür olarak işbaşı yapmıştı.

İnsanın muhtaç olmadığı yerde istekleri artar ve gerçek ihtiyaçlarından uzaklaşır.

Mahmut mezun olduktan sonra hiç vakit kaybetmeden öğrencilik döneminden de bildiği, piyasada iyi işler yapan bir inşaat firmasıyla görüşmüş ve firmanın bir şantiyesinde şef yardımcısı olarak işe başlamıştı. Tecrübe kazanıyor, hangi inşaat türünde hangi malzeme ne miktarda kullanılır, süreç nasıl işler, insan ilişkileri nasıl yönetilir öğreniyor, maliyet yönetimi gibi konularda da kendini yetiştiriyordu. Algılaması çok iyiydi, bilmediğini biliyor ve hemen öğrenmek için çabalıyordu. Bir hayali vardı Mahmut’un; kendi şirketini kurmak ve sektörde faydalı işler yapmak istiyordu. Deprem bölgesiydi Türkiye. Sağlam ve estetik yapılarda markalaşmaktı hedefi. Dünyadaki başarılı mimar ve mühendislerin nasıl çalıştıklarını araştırıyor ve örnek alıyordu.

Aradan 7 yıl geçtikten sonrada Mahmut kendi firmasını kurmuş, özel sektöre ve devlet kurumlarına güzel işler yapmaya başlamıştı. Çıraklığını güzel geçirmiş, imkânlarına göre hareket etmiş ve ustalaşmıştı. Hem teorik olarak hem pratik olarak sahadaki işi biliyor ve öğrendiği kuralların dışına çıkmadan prosedür adımlar atıyordu. İhtiyacının imkânı kadar olduğunu biliyordu.

Ali’nin babası Hüsamettin Bey’in en büyük hayali, işleri oğluna devredip eşi ile Ege'de bir çiftlik kurup, emekliliğini doğada geçirmekti. Fakat umduğu gibi olmadı. Hüsamettin Bey gençliğinde kendinin bulamadığı tüm imkânları erkenden Ali'ye sunmuş, mezuniyette spor bir araba hediye etmiş, Ali'nin işi öğrenmesine müsaade etmeden yönetici olarak işe başlatmıştı. Hemen sonrasında da evlendirmiş, hiçbir şeyini de eksik etmeyip tüm isteklerini yerine getirir bir baba modeli olmaya devam ediyordu.

İnsan çıraklığını yaşamadığı, bir şeyin nasıl ustası olabilirdi ki? Açlığını yaşamadığı bir şeyi nasıl yönetebilir, nasıl mutlu ve başarılı olabilirdi? Ali işinde kendini geliştirmemişti. Biryandan da kötüye giden bir evliliği vardı. İnsan bir yerde dengede olamayınca hayatındaki diğer süreçlerde de aynı dengesizliği yaşıyordu. Ali kendini yönetemiyordu ki, işleri ve ilişkilerini yönetebilsin. Ali'nin hayattaki tatminsiz davranışlarına karşı, hayat da ona tatminsiz bir eş vermişti. İnsan isteklerinden vazgeçmeden, gerçek marifetini ve ihtiyaçlarını nasıl geliştirebilirdi.

10 gün sonra Ali’nin girmesi gereken 3 tane hastane ihalesi vardı ve daha dosya hazırlığı bile yapılmamıştı. Bir önceki aldığı ihalede zarar edilmişti. İnşaatın birim maliyetlerinde hata yaptıklarından satın almayı zamanında yapamamış ve işe geç başlamışlardı. Sonraki aylarda birde dövize zam gelmiş ve zararları katlanmıştı.

Ali ihale günü sabah geç kalkmış, acele ile ihaleye girmek için ekip olarak yola çıkmışlardı. Salona girdiklerinde ihale sonuçlanmıştı. Kendi kendine hep eşimin yüzünden, akşam kavga etmeseydik sabah da uykusuz kalmayıp zamanında yetişirdik diye söyleniyordu. Göz ucuyla sonuç panosuna baktı ve ihaleyi alan firma sahibinin adı soyadına takıldı. Tanıdık bir isim, Mahmut Kaya yazıyordu. Kafayı kaldırdığında okul arkadaşı Mahmut ile göz göze geldiler. Ali şaşkınlığını gizleyemedi, bir yandan da üzgün bir ruh hali ile Mahmut ile selamlaşıp sarıldılar birbirlerine.

İnsan imkânı arttıkça geriye gidiyor. Her imkânı olan mutlu ve başarılı mı?

Çocuğumun tüm imkânları var, açlığı peki? Açlığı olmayan bir çocuk başarılı olur mu?

Her imkân insanı başarılı yapar mı?

Oysaki insan der ki, ah bir imkânım olsa neler yapardım, ah bir şansım olsa...Geniş hortumdan akan suyun mu etkisi yüksek olur, dar bir hortumdan akan suyun mu? Çok imkânı olan değil, az imkânı ile çok iş yapan kişi değerlidir. Bu hayatta hak ettiğinin ne kadar üstünü verirsen karşı tarafı o kadar bozarsın. Ali’nin babası Hüsamettin Bey’in Ali’ye tüm imkanları sunması gibi.

Hayatta yapıp ettiklerimizin lehimize mi aleyhimize mi olduğunu nasıl anlarız? İnsanlar isteklerine göre ölçülebilirler. İnsan isteklerine yaklaştığında ilerlediğini, isteklerine uzaklaştığında gerilediğini sanır. Yani biz kazanıp kaybettiklerimizde, başarılı veya başarısız olduğumuzu sanırız. İnsanın asıl isteği koptuğu parçaya ulaşmaktır, tüm isteklerinde o tatmini arar. Oysaki insan yaratanına ulaştığında gerçekten tatmin olur.

İnsan isteklerini kazanım zannettiği için, kaybettiğinin farkına varmıyor. Oysaki ihtiyaç ile marifet orantılıdır. İstekleridir insanın hareketini kısıtlayan, hedefine giderken sürekli geriye baktıran. Sahnede oyun seyirciye oynanır, oyun oyuncuya karşı oynadığında kaybedersin. Basiti basit gördüğü için insan hata yapar.

Normal hayatta insan marifetini geliştirmek için açlığını ya isteğine koyar ya da ihtiyacına yani eksikliğine koyar. İsteğine koyan marifetsizleşir, eksikliğine koyarsa marifetlenir. Çok ayakkabım var, mağazaları gezerken halen ayakkabı bakarım. Ticaret ile uğraşıyorsam büyük müşteri arayışından vazgeçemem, ufak müşterilere kıymet vermem. Çok satış yaparak çok kazanacağımı, çok üreterek kaliteli olacağını zannederim. İşte insanın düştüğü yanılgı…