OLMAK YA DA OLMAMAK, İŞTE BÜTÜN MESELE BU!

Emre’nin sahnesi geldi.

Salon tamamen sessizliğe büründü.

Çıt çıkmıyor.

Tüm gözler Emre’de...

Emre elindeki kurukafayı kaldırıp onunla konuşurmuşçasına:

- Olmak…

Dedi, ve donakaldı.

- Olmak, olabilmek… Olabilmek ve olmak…

Bir türlü repliğini hatırlayamadı.

- Olmak ve olabilmek, bütün olay bu!

Emre repliğini söyleyemedi, çünkü anlaşılmaz şekilde kendini dekora kaptırdı. Kostümüne bakıyor, etrafındaki sahnenin güzelliğine bakıyor, elindeki kurukafa maketine bakıyordu. Sahne dekorunun güzelliğine hayran kaldığı yüzünden anlaşılıyordu. Ama bir türlü sahnesine giremiyor ve rolünü yapamıyordu.

Ve...

Süre bitti…

Sahneden inmek zorundaydı artık…

Bu gösteri onlar için çok önemliydi aslında. Tiyatro bölümü öğrencileri için her şey bu sahnede gösterdikleri performanslarına bağlıydı. Bu oyun onların son dönemeciydi. Shakespeare'in Hamlet oyununu sahneliyorlardı. Onlar için yüksek bütçeli bir sahne dekoru hazırlandı. Her öğrenci için de bir süre belirlendi. Kostümler falan yıkılıyordu. Muhteşem bir dekor, muhteşem kostümler…

Sahne arkasında Emre hocasına yalvardı:

- Hocam bir şans daha verin. Bakın yapabiliyorum:

“Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!

Düşüncemizin katlanması mı güzel?

Zalim kaderin yumruklarına, oklarına

Yoksa diretip bela denizlerine karşı,

Dur, yeter demesi mi?

Ölmek, uyumak sadece!

Düşünün ki uyumakla yalnız

Bitebilir bütün acıları yüreğin,

Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.”

Diye repliğini tekrar ediyordu Emre, elindeki kurukafa maketine bakarak.

- Maalesef Emre! Süren bitti.

- Ama hocam benim içimde o yetenek var. Siz de biliyorsunuz.

- İçindeki yeteneğe not vermiyoruz Emre.

Sahnede göstermen gerekiyordu performansını. Sana ayrılan süre bitti.

SAHNEDEN İNDİKTEN SONRA OYNADIĞIN OYUNUN BİR ANLAMI YOK!

Artık çok geç...

"Keşke bir hakkım daha olsa, hiç böyle davranır mıydım?" diye içinden geçirdi Emre.

Hayatımızın her anı bir sahne değil mi aslında?

İşe gittiğimizde patron ya da çalışan rolünü oynarız.

Eve gelince anne, baba, kardeş ya da evlat rollerini…

Hayatın bize belirlediği birçok rol var.

En samimi arkadaş, akraba, halı saha arkadaşı, komşu, müşteri, esnaf…

Acaba bize ayrılan süre içinde rolümüzü ne kadar güzel oynuyoruz? Mesela bana bir “baba” rolünü vermişler, ben ne kadar o rolün hakkını verebiliyorum? Sahi, gerçekten baba rolü bu şekilde mi oynanmalı? Parasını cebine koyabilmek, istediği ayakkabıyı alabilmek mi o rolün hakkı?

Bir tiyatro oyununa gittiğimizde sanatçının performansına bakarak değerlendirmede bulunuruz:

- Rolünün hakkını verdi. Ne kadar da çalışmış rolüne.

- Ya ben hiç beğenmedim! Süre bitse de gitsek gibiydi. Rolüne hiç değer vermemiş…

- Yani ne bileyim, pek karar veremedim. Bir süre güzel oynadı, sonra seyirciye daldı, dekora daldı gitti…

Kimi oyuncu rolünün hakkını gerçekten verir.

Kendine ayrılan süre içinde mükemmel bir performans gösterir.

Kimi oyuncu ise işin dalgasındadır.

“Süre bitse de çıkıp eğlenmeye gitsek.” gibidir…

OYUNCUNUN KALİTESİNİ BELİRLEYEN, SAHNESİNE VERDİĞİ ÖNEMDİR.

Hayat bir sahne.

Birçok rolümüz var oynamamız gereken.

Ama süremiz kısıtlı…

Hiç vakit geçirmeden bize verilen role gereken değeri vermemiz gerekir.

Rolümüzün hakkını vermemiz gerekir.

Hem ne demişti Emre’nin hocası:

“SAHNEDEN İNDİKTEN SONRA OYNADIĞIN OYUNUN BİR ANLAMI YOK!”