Düne Göre Daha İyiye…

Hızlıca geçip gidiyor zaman diye düşündü Halim. Hani öyle böyle bir hız değil. 2000 doğumlu kendisinin bile 24 yaşında olduğunu hatırlayınca iyiden iyiye pekişti düşüncesi.

Abisi Akif’in “Nasıl gidiyor hayat?” sorusunu etraflıca düşündü ve çok cevap buldu içinden. Bulduğu cevapların hiçbiri tam olarak tatmin etmedi Halim’i, soğutmadı içini. Hoş soğutmak değildi zaten niyeti. Her daim biraz eksik, biraz yarım, biraz da muhtaç olmalı insan diye düşündü. Neler yapabiliriz, diye sordu Halim abisi Akif’e. Akif, yardım kuruluşlarına destek olabiliriz, dedi. “Hem maddi olarak yardım yapabiliriz.” Halim’in aklına yattı, fakat yine de içi tatmin olmadı.

Babasına gitti sordu, ne yapabiliriz, diye. Babası da yardım yaptıkları derneklere giderek yardımların ulaştırılması için paketleme, lojistik benzeri konularda bedeni olarak destek olabiliriz diye önerdi. İyi fikir diye düşündü Akif. Yalnız yine de soru işaretleri yanıtlanması kafasında tam olarak.

Annesine gitti sordu, “Anne ne yapabiliriz?”. “Çokça dua edebiliriz evladım.” dedi annesi. “Elimizden hiçbir şey gelmese de sadece kalbimizle buğz edebiliriz.” dedi. Rahatladı Halim, ferahlık geldi annesiyle ortaklaşa dualarına. Ne de olsa en kutsal parçadan bir kutsal parçada dediği gibi duamız yoksa ne ehemmiyetimiz vardı? Uzun sürmedi kalbinin ferahlığı, maddi ve manevi yardım yapmak, dua etmek hepsi iyi ve yapılması gereken şeylerdi ama neden hep kalbinin bir yerlerinde içine sinmeyen bir nokta vardı? Neden tam olarak soğumamıştı içi? Sahi ne yapmalıydı?

Hiç uzağa gitmeden, tümüyle kendini düşündü. Attığı adımdan tut da en küçük ve basit olanından en karmaşık ve kompleks işlerine kadar her detayı düşündü. Düşündü, düşündü ve sonunda buldu. Basit olana odaklanıp disipline etmeliydi kendini. Basit olana konsantre olmak en zoru değil miydi zaten?

Sabah uyandığında elini yüzünü daha iyi yıkamalıydı. Kıyafetlerini daha iyi ütülemeli, işini daha iyi yapmalı, insanlarla daha iyi iletişim kurmalıydı. İyi olan ne varsa daha fazlasını, kötü olan ne varsa da daha azını yapmalıydı. Her ne yaparsa yapsın yönü temiz olan bir eylemi bir gün öncesine göre daha iyi yapması gerektiğini düşündü. Böyle yaptığı sürece her şeyin daha iyi olacağını içten içe kabul etti. Ne de olsa iyilik kat kat arttıran, zerre kadar da haksızlığa geçit vermeyen Rabbi vardı. İçi soğumuştu.

Düzelmeliyim, dedi kendine. Bir önceye göre daha iyi olmalıyım, dedi…